Dag 2: 8 juli 2014 deel 2

Na een sandwich gegeten te hebben gaan we om 12 uur richting de U.S.Preclairance. Dit is nog een aardige wandeling maar alles gaat heel vlot. Alle vingers en duimen worden gescand en we komen op de foto. Dani moest eigenlijk ook de vingers van zijn linkerhand, maar dat gaat niet met zijn spastische hand. Geen probleem. Nog even de vraag over ons meegebracht voedsel beantwoord. Candy and cakes mochten we weer verder. Nog ongeveer een half uurtje gewacht te hebben begon het boarden al. Mensen met rolstoelen en kinderen mochten eerst. Wij ook meteen in de rij. Geen probleem en konden bijna als eerste instappen. We zaten weer helemaal achter in het vliegtuig op rij 47. Aan de raamkant zijn dat de laatste 2 stoelen. Er zat dus niemand achter en dus ook geen getik op het schermpje of kniën in je rug. Gelukkig zat er iets van een opbergbak achter waardoor er wel de mogelijkheid is om je stoel naar achteren te doen. Dat was op de vlucht van Amsterdam naar Dublin niet en dan zit je wel de hele vlucht erg recht op.

Onderweg werd er eerst wat te drinken met pretzels geserveerd en later nog een warme maaltijd. We namen alledrie de chicken met rijst. Was goed te eten. Gedurende de vlucht konden we zelf nog drinken ophalen in het keukentje. Kun je meteen even je benen strekken. Aan het eind van de vlucht kregen we nog iets van een energiereep uitgedeeld.

Daarna begon de soap van de landing. De landing werd vroegtijdig ingezet. We zouden mooi op tijd landen op MCO Orlando 18.00 uur. Er stond aardg wat wind dus het vliegtuig ging aardig heen en weer. Dus dat was al niet zo prettig. Het landingsgestel werd uitgeklapt en er leek niks aan de hand. Echter op het laatste moment maakten we een doorstart en daarna een scherpe bocht. Het duurde even voordat de piloot ons melde dat het vliegtuig voor ons de baan nog niet had vrijgemaakt waardoor wij niet konden landen. Het regende inmiddels wel heel hard en we zagen ook licht flitsen. 

Na een rondje vliegen weer de landing ingezet. Weer heel veel heen en weer geschud. Mijn maag kwam aardig in opstand. Het leek wel een achtbaan waar we in zaten. Maar de piloot zette de Airbus 330 netjes aan de grond. Iedereen heel hard klappen. We waren blij dat we weer op de grond stonden.

Het taxiën naar de gate duurde nog vrij lang. Toen we stil stonden ging iedereen natuurlijk meteen staan om uit te stappen. Maar het duurde maar en het duurde maar en de deuren gingen niet open. De piloot melde ons dat het grondpersoneel in verband met het onweer niet bij het vliegtuig mocht komen. Dus iedereen kon eerst weer gaan zitten. En weer begon het lange wachten. De piloot melde dat er in een straal van 10 mijl van het vliegtuig er eerst 10 minuten geen bliksem mocht zijn geweest voordat het personeel weer aan het werk mocht. Tja, dat is Amerika. Veiligheid voor alles, je zou maar een claim aan je broek krijgen. Dus nog maar weer wachten. Uiteindelijk werd er omgeroepen dat we in kleine groepjes mochten uitstappen. De bagage kon echter nog wel even duren, want ze mochten nog niet buiten aan het werk. Maar nu konden wij gelukkig de ruimte van het vliegveld in.

Omdat we in Dublin al door de douane waren geweest konden we nu meteen doorlopen naar de bagagebanden. En ook hier begon weer het lange wachten. Uiteindelijk ging de band draaien en kwamen er mondjesmaat koffers naar buiten. Ook die van ons kwamen er al vrij snel aan.

Tijdens het wachten kwam Remco van het FloridaForum ineens naast ons staan. Hij kwam zijn vrouw en dochter ophalen. Die zaten ook bij ons in het vliegtuig. Gezellig even met hem staan kletsen, dan gaat het wachten ook weer wat sneller.

Nu nog een auto ophalen bij Alamo. Ik had thuis al het een en ander ingevuld waardoor we bij de kiosk konden inchecken. Is nog wel een heel gedoe, want ondanks dat je thuis al alle rijbewijs gegevens hebt ingevuld moet je dat hier nog eens doen. Maar we waren wel sneller klaar dan de mensen in de rij voor de balie. We konden nu meteen met ons briefje naar de garage om een auto uit te zoeken. Op naar de rij met de MidSize SUV's. Hier stonden maar 2 Chrysler Captiva's en de rest waren allemaal Mini-Vans. Die zijn toch beduidend ruimer, dus daar maar een van uitgezocht. Een nieuwe rode Dodge Grand Caravan met nog maar 17 mijl op de teller. Hij ruikt nog helemaal nieuw van binnen. Met deze auto naar de uitgang gereden en daar werd nogmaals het rijbewijs gescand en we konden door rijden. Een mooie upgrade dus waar we helemaal niet om gevraagd hebben.

De TomTom had nog even moeite om de satellieten te vinden, maar Kissimmee stond al meteen op de borden aangegeven. Eerst nog even langs de Publix voor wat brood en drinken. 

De villa opgezocht en nu maar hopen dat de sleuteldcode zou werken. Geen probleem. Het sleutelkastje ging meteen open. Er zit ook alarm op het huis. Ook dit uitzetten ging in één keer goed. Het zal je maar gebeuren. Meteen na aankomst de politie bij je huis. Gelukkig bleef ons dat bespaard. 

Na een verkenningsrondje door het huis meteen de pyjama's uit de koffers gevist en gaan slapen.

Uiteindelijk rond 6 uur opgestaan. Het blog bijgewerkt en zo eerst maar eens kijken of het zwembadwater een beetje warm is.